ارثیه پدر ماهان

گاهی استثنا وجود داره. این یک شب رو که سردتر هم هست خواهشا بخاری هاتون رو کم کنید که برای بنده خدایی که با افت گاز مواجه شده گاز هم باشه!

فکرش رو که میکنم این روزها جوون ها (که تا دهه شصت میره) هشت گروی نه زیادی دارن. نگاه میکنی خونه کوچکی یک دونه بچه ای نهایتش و یک بخاری گازی دارن که کاش الآن با افت فشار مواجه نشده باشه!

البته، این یک کاریه که از دست ما برمیاد. اون روز از جای این بلوک های گازی شرکت گاز رد میشدم چه بوی گازی می اومد! قشنگ میگفتی اینجا مرکز پخششه! دیگه من نمیدونم مراکز اصلی تر چقدر هدر رفت گاز دارن!

حالا باز ماها باید خدامون رو شکر کنیم یک گوشی هست و یک صدایی! نگاه میکنم این به اصطلاح آدمها این روزها چطور دلشون میاد مثلا در منطقه استحفاظی آمریکا هستن و گاز نورد استریم روسیه رو منفجر میکنن حسابی تو دریا هدر بره! یا مثلا همین کارخانه رنگ آذرشهر آذربایجان! دیشب آخرین آمار 65 نفر مصدوم داشته! یکی دو روزه خبر میاد چمیدونم معدن دامغان منفجر شد و چند تا کشته داشت! بعد هم کارخونه آتیش گرفت!

دیگه اینکه سویه جدید کرونا پخش کرده ان که این یکی اسمش BQ شماره داره و قراره که از واکسنهایی که زده ایم بگریزد و ما منتظریم کی حمله خواهد کرد!

واقعا جنگه! سابقه نداشته من انقدر در مضیقه بودن جوان ها رو ببینم و انقدر هم به صنایع حمله بشه. میگن هرچی لعنت داریم رو به آمریکا بفرستیم!

دیگه همه خوبن. گفتم کمی از همسر دهه شصتیم بنویسم. حالش خوبه. دعوا نداریم فعلا. از بس دیگه از این و اون شنیدیم سیریم!

حالا از پسرم هم مفصل بعد از تولدش مینویسم که بیست و سومه. اونم حالش خوبه و ما روزشماریم این کی بزرگ میشه! به باباش رفته دیگه. البته نمیشه گفت ذاتا بوده! دلیلش هم اینه که علایق پدرش از همان بچگی منجر به جمع کردن یک آثار باستانی شده و این هم دیگه دیده و یاد گرفته. مثلا از این آدامس های مثل تتو باباش زیاد جمع کرده بوده و الآن هم خداروشکر هنوز هستن. این همون ها رو میخوره و به در و دیوار میزنه! مثال دیگه ش هم این علاقه پدرش به تیم های آبیه. سر این هم کلی خاطره داره. نگاه میکنی اصلا براش مهم نیست فوتباله یا والیبال و اینها. مهم اینه که تیم باشه و رنگ لباسشون هم آبی. این به همون علاقه نشون میده!

بابایش بعد از مدتی کلا از فوتبال خیییلیی بدش اومده. برای همین خیلی سعی کرد پسرش فوتبالی نشه. با این وجود این ارثیه علاقه به رنگ آبی رو برای بچه ش گذاشت.

ارثیه که فقط علاقه نیست. یک چند تا تابلو هم از همون بچگی جمع کرده. من یک مشت کاغذ تقدیمش اضافه اونها کرده به عنوان جهاز داماد و عروس هر جا میریم همون ها رو میبریم!

عتیقه ان! یکی این خط ریز من رو دوست داره و یکی من عشق آبیش رو دوست دارم. خسیس هم نیستیم. حالا یک وقت شما خواستین از این دستخطهای خودم براتون عکس بگیرم بذارم. یک عکس هم من پیشدستی میکنم از تابلوی مورد علاقه همسر میگذارم اینجا:

این عکس اجدادمونه! همسر بچه بوده جمع کرده و تابلو کرده. یک کاری کرده من دیگه در تربیت فرزند نه نگم! این تابلو رو با خودمون همه جا میبریم! بچه رو هم همه جا باشگاه آبی رنگ ها ثبت نام میکنیم!  پسر رو نباشد کو نشان از پدر تو بیگانه خوانش نخوانش پسر!

دخترها تا این حد نمونه ندارن. یعنی خداروشکر بچه من دیگه دختر نیست. وگرنه من کلی کاغذ دست نویس داشتم ارثیه دخترم. در عوض این پسرم ماهان، کلی عکس جمع آوری شده از باباش داره و کلی هم از حتی پدربزرگش در همین سنین کودکی که یادش میدن چطوری خودش رو هی جای اینها بگذاره و فیگور بگیره! فعلا که همه اش فیگوره تا ببینیم بعد چی از آب در میاد! چون این هنوز از نظر باباش سنش کمه و باید باز این باباش برای بعدنش تمرین بدنسازی بذاره.

مادر علی اصغر

به مادر شوهرم میگم مادر. مثلاً سلام که میکنم میگم سلام مادر. بقیه بهش میگن بی بی.

یک چند روز جای مادر بودیم. مادر خیلی به جاهای مذهبی و حرم ائمه و امامزاده ها اعتقاد داره. اینبار که مردم رو داعشی های کافر تو شاهچراغ شیراز شهید کردن عزمش راسخ تر شد که بیشتر بره حرم. مادر به حرم امام رضا از همه بیشتر اعتقاد داره. اینبار داد به من دستور قبل از ورود به حرم رو برایش لمینت کردم.

گاهی وقتها اصلا شک میکنم من هم میتونم با وجود آنقدر دقت پدرانمان و مادرها مثل اونها بچه تربیت کنم؟!

ماها که میرسیم حرم معمولا همون جای در ماهان جیشش میگیره. من هم دیگه رسماً حواسم به این هست که این رو با خودم کجا ببرم! ولی مادر به جز آن اذن دخول که درب ورودی نوشته با دست خط خودش روی کاغذ نوشته که اول قبل از خروج به سمت حرم غسل کنه! بعد هم دعا کند که خدایا تمیزم گردان و قلبم را و سینه ام را و اینکه به تو متوسل شده ام که قادر و توانایی!

اصلا از اول اینها اینطور بودن. پسرش که من تازه عروسشون شده بودم می‌گفت تا همین اواخر خونه شون هر سال ماه محرم روضه بود. بجز این پسرش هم که الان شوهر منه با دوستانش می‌گشتند جایی روضه ای باشه برن به بقیه هم بگن!

الان خود من هم که بچه کوچک دارم دنبال روضه و نذری هستم همیشه!

قبل از ماهان یک پسری داشتیم که حالا فوت کرد. اون وقتها خیلی یاد علی اصغر شهید می افتادم. اصلا آنقدر دلم میخواست اگر خدا دوباره بهمون بچه داد اسمش رو بذارم علی اصغر!

حالا تو این شهدای شاهچراغ یکی پیدا شده اسمش علی اصغره! امروز تو  این عکس ها دیدمش یاد پسرم می افتم. با اینکه خدا بعدش بهمون ماهان رو داد ولی از یادم نمیره! اصلا سر همون مسأله احساس میکنم همیشه یک پای زندگی مون لنگه!

باباش هم اگر یادش بیارم میگه آره، درسته. معمولا میگه آره، بله، درسته، حق با توئه! اضافه میکنه که من آمادگی داشتنش رو نداشتم! منظورش هم اینه که زندگی رو جمع نکرد و همینطور گذاشت تو زندگیمون دخالت کردند و یک روز این نبود. یک روز شب عروسی مجدد بابایش بود، یک روز برادرش فوت کرد یک روز عصبانی بود، یک روز جنگ و بدبختی بود و یک روز یک روز دیدم بچه نیست بابایش هم نیست! بابایش نبود و من با بچه آرام خوابیده که دیگه بیدار نمیشه، هنووز در ذهنم بله درسته شوهر بود!

نمی‌خواستم کسی رو متهم کنم، ولی همه ش دلم میخواست اسم بچه م علی اصغر شهید امام حسین باشه! نگذاشتم دیگه. یک دلیلش هم این بود که اتفاقا جریان مشابهی برای زن برادر شوهر خواهرم اتفاق افتاده بود و اون اسم بچه ش رو گذاشته بود محسن به یاد محسن شهید در پهلوی حضرت زهرا! و به نظرم داشتن این دلیل برای اینکه اسم پسرم علی اصغر باشه کافی نبود!

اوچ، I Love You for Ever

چند روز پیش جشن تولد یکی از دوستان ماهان بود. میز تولد که چیده بودن خیلی ساده بود. مثل این روزها که باب شده پفک ها رو برا بچه ها جدا تو بشقاب بگذارن یک چند تا پفکی سیخ زده بودن و اندازه خوردن بچه ها رو مشخص کرده بودن. بعضی مادرها کمتر دوست دارن که بچه هاشون پفک بخورن برا همین اندازه رو مشخص میکنن. بعضی ها هم دیگه بیشتر تو لیوان میگذارن. من خودم شخصا کمتر میخورم و دوست هم ندارم اصلا بچه ام پفک بخوره.

حالا رو میز این مادره مجسمه عشق خارجی گذاشته بود که خودم هم داشتم. رویش نوشته love, for ever! من عکس مال خودم رو میگذارم.

مال این بنده خدا طلایی بود. اون روز تو همین خیابون مفتح مشهد دیدم کلی از این مجسمه ها داشتن رنگ میفروختن. میگن از چین وارد میشه! منکه باورم نمیشه. آخر هم خودمون تولید میکنیم و هم انقدر نازک هستن که فکر نکنم بصرفه از چین وارد کنن! حالا شاید اون خمیر چینی اش رو از چین وارد میکنن و چون نمایندگی هستن قالب خارجی هم برایش میزنن!

این ماهان این روزها کلی تجربه جدید داشته. یکیش این بود که رفته برامون توله گربه پیدا کرده که یک چشم داره. اومدیم بهش غذا شیر بدیم دیدیم قبول نمیکنه. به جاش خیلی سروصدا میکرد که برش گردوندیم سرجایش. خوشبختانه موقع شب مادرش اومد و چند وقت بعد هم تو بارون ها اسباب کشی کردن رفتن! از نظر من که خیلی شانس آوردیم مادرش بچه رو برد! اینم عکس گربه حنایی:

امیدوارم که بتونه با یک چشم خوب ببینه و یا اون یکی چشمش خوب بشه!

ما تو همچین حال و هوایی دیروز بیرون رفتم میبینم واسه ویتامین دی خریدن داروخونه چی اسم و فامیل میپرسه و کلی بازجویی کرد که چرا داری 4 تا بسته می خری ! موقع برگشتن هم هر کی چهارنفر می دید نزدیک هم میشن فکر می کرد تجمعه! شدیم بازیچه اروپاییه، برای اینکه وسط جنگ جهانی سوم، مثل همه جنگ های جهانی و غربی تو ایران آش شله قلمه کار باشه و بیاد اینجا رو بکنه میدون موش دوندن خودش. انقدر بازیچه که هر وقت بگه بریزید تو خیابونا جدا یه عده راه می افتن تو خیابون و اگر کسی نیاد هم یه موجودی رو بهش بمب می بندند که خبر درست کنن. همون دیروز خبر جدید اومد. حمله وحشیانه یک موجود در پوست مرد، که نقش آرزوهای اروپایی های مرد کش رو بازی میکرد. تصاویر خشونت مرد را با سلاحی نشون میداد که سلاحش خیلی بزرگ بود (مسلسل با 60 گلوله) و راه افتاده بود تو صحن های مختلف حرم شاهچراغ و همینطوری معماری زیبای حرم رو میدیدی و همینطوری تق تق گشتن و پیدا کردن مردم و همینطوری کشته شدنشون!

تصاویر بسیار زیبا و مردم هم بسیار آروووووووووووووم تق تق میمردن. مردن و کشته شدن و تعداد کشته شده ها خیلی زیبببببببببببببببا و گیم وار (I lov Game!) مردن! اوچ

حالا چرا اسم اروپا رو میارم! دلیلش اینه که بازی دیده ام از سالهای 2000 به بعد که اینها رایگان تولید میکردن و همین تصاویر زیبا رو نشون میدادن و بعدش میرفتی جای دو تا زن مرد کش که لخت بودن و کنار حوض زیبایییییییییی توپ بازی میکرن! این با اون سینه دو کیلویی آویزونش توپ میداد به اوون و اون هم همین طور! مرد کش بودن هم به این دلیل که دستت بهشون نمیرسید! فقط میدیدی و لب و لوچه ت آویزون میشد!

دیگه ما همینطور لب و لوچه آویزون به اروپائیه گفتیم بده بقیه ش رو بده. اون هم هی برامون بازی تولید میکرد و حتی یادمون میداد که چطوری بازی درست کنیم. ازجمله بازی هایی که یادمون میداد این بود که نماد دست حضرت ابولفضل رو که ما بعنوان نماد دست بریده ایشان در جریان کربلا میدانیم رو به عنوان نقش دشمن بندازه جلومون و با سلاح نشانه بگیریم!

ها دیگه همه چی بلدن! هم بلدن بازی تولید کنن، هم بلدن بازی تولید کردن یادمون بدن و هم بلدن خیییییلی عادی و در جریان اتفاقات روزمره و عادی زندگی ما بیاند و بکشند و بخورند و ببرن!

عادی شده که با مرگ هایی مثل کرونای آمریکایی و آنفولانزای اسپانیایی بمیریم! از ما دفاع و از اونها حمله!

حزب توده چین برای ما خمیر گل چینی میفرسته و ما در ایران love for ever به هم تقدیم میکنیم. آبرکرامبی (ABERCROMBI) آمریکایی میاد و به ما یاد میده چطور بولوز آمریکایی تنمون کنیم. اروپایی هم گیم درست میکنه و مثلا شاهچراغ رو سالها قبل از حمله دیشب، که منجر به کشته شدن 15 نفر و زخمی شدن شماری شد ترسیم میکنه و بهمون یاد میده که چطور بازی کنیم و سینه زن ببینیم! فقط ببینیم هم چون دستمون بهشون نمیرسه!

Och I Love You for Ever!

کتابخانه ملی و قهرمانان زیبایی اندام ما

دیشب یک کتابی از کتابخونه گرفته بودم و داشتم میخوندم. درباره زنی بود دهه پنجاهو اینها تازه شوهر کرده بود. دست برقضا شوهر عرفانی و روحانی خوبش (چیزی مثل خمینی) تبعیدی بوده و از همسرش دور افتاده.

جالبی کتابش این بود که کتاب پر بود از عکس ها و لحظات یک نفری به جز خمینی معروف. میخوندی و میدیدی که مثلا یک نفری خوب زندگی کرده و تحت فشار حکومت هم بوده چطور بوده.

نگاه کردم این زنه که تونسته کتابش رو اینطور چاپ کنه، همون موقعش هم ایران نبوده. زن مرد روحانی خوش سیما برای ادامه تحصیل رفته بوده پکن و از اونجا کتاب رو از روی نامه هایی که شوهرش برایش فدایت شوم مینوشته پر کرده و برای ماها که نسل بعدی میشدیم فارسی نوشته و چاپ کرده!

وبلاگ رو باز کردم از نیمیمن این روزها بنویسم دیدم یکی دیگه مثل همین خانوم اولین کتابش رو چاپ کرده. نوشته بود با کابوس های ناشی از دیدن کلیپهای جریانات کنونی ایران بیدار شدم و دیدم ناشرم برام پیام داده که کتابم از زیر چاپ در آمد و آماده فروش هست. رفتم تو وبلاگش دیدم خودش رو نسرین معرفی کرده بود و حالا در این پست اسم نویسنده کتاب رو معصومه معرفی کرده. گشتم ببینم کدوم کشور الآن زندگی میکنه که از تگهایش فهمیدم الآن ساکن استرالیاست!

به خودم نگاه میکنم و میبینم که یک کتاب چاپ کرده ام. این یک کتاب بقدری زحمت روی دستم گذاشت که کتابهای بعدی با اینکه به طراحی جلد رسیدن و آماده چاپ هم شدن و یک نسخه سی و دو صفحه ای هم برای گرفتن فیپا به کتابخانه ملی ازشون داده بودم رو به مرحله چاپ نرسوندم!

انقدر زحمت، انقدر اذیتی داشت کتاب قبلی که آدم با خودکار بنویسه پیش خودش نگه داره انگار چاپش کرده! توزیعش که از خود چاپ بدتر!

همین دیروزی رفته بودم کتابخانه ملی. یک فضای بزرگ گردشگری بالای کوه ها برایش اختصاص داده ان. از متروی حقانی پیاده میشی. از مسجد رد میشی. از نمایشگاه و آثار دفاع مقدس رد میشی. یک دو-سه تا هلی کوپتر و هواپیما رد میکنی تا به دریاچه این ور و اون ور میرسی. البته این مشکل رو داشت که تنها دستشویی منطقه فقط مال همون مسجده بود که اون هم فقط موقع نماز باز میشد!

دیگه کلی پله بالا میری و یک جایی مثل نمایشگاه دائمی کتاب هست. در این مسیر هی شال و روسری زن ها کنار عشق هاشون هست که هر لحظه ممکنه بیوفته! بعضی ها هم کامل افتاده!

دیگه از پله ها پایین میری و سمت درب غربی کتابخونه میوفتی. از درب غربی معمولا کسی راه نمیدن که بره. بنابراین دور میزنی و از درب شرقی کتابخونه (بخش مراجعین) وارد میشی!

وارد کتابخونه میشی. چند نفری سن بالا که بنظر میرسه از کارمندان اونجا هستن میبینی که شبیه هنرپیشه های پیشکسوت صداسیما هستن! نگهبان هایش هم تم خاصی دارن و میگی این ها هرکدومشون میتونن بازیگر فیلم شهید کشوری و همکارش باشن!

در مسیر مجموعه کتابخونه هاش که راه میری دختر ها و پسرها پلاسن. یاد دهه هفتاد و محله مون افتادم که تازه کلاس اول میرفتم. پسرها و دخترهای محل پلاس بودن و من به عنوان بچه درس خونشون دفتر و کتاب میبردم روی سکویی کنارشون درس میخوندم! تفاوت این بچه ها در حیاط کتابخانه با ما در این بود که سن دخترها بسیار بالاتر بود و یا روسری هاشون افتاده و یا هر لحظه در حال افتادن بود!

من کلاس اول که میرفتم کلی طول کشید که روسری سرم کنم. مخصوصا هم که یک بار معلم کلاس اولم داشت میرفت خونه دوستم سر بزند که اون هم فامیلشون محسوب میشد، درست موقعی که مادرم به خیال خودش موهایم رو گوگوشی زده بود و من در واقع پسر کاملی بودم، تشر به من زد و گفت مقنعه روسریت کجاست و من آنجا فهمیدم که باید چیزی سرم میکردم!

برای کتابخانه عمومی کارت داشتم. به ما یاد داده بودن که عضو هر کتابخانه عمومی در سرتاسر کشور که شوید کارت شما در طرحی در تمام کتابخانه های کشور اعتبار دارد. به دستگاه خودکار ارائه کلید قفسه های نگهداری کیفهای مراجعین که رسیدم فهمیدم این هم دروغی برای شهرستانی ها بیش نبوده. کارتم را تازه در کتابخانه محل پرس کرده بودن و نوع آن با نوع کارتهای مراجعین کتابخانه ملی فرق میکرد. در همان درب ورودی متوجه تفاوت زیاااااااد مراجعین شهرستانی با تهرانی شدم! به چند تا پسری هم که اطرافم بودن گفتم که کارت من با مال شما فرق دارد و رفتم.

خواستم از درب شرقی خارج شوم که گفتن این ایستگاه همت مترو میشود. من هم تغییر مسیر داده و کل کتابخانه رو دور زدم تا از همان درب غربی و ایستگاه حقانی مترو برگردم.

این ماجرای یک روز مراجعه من به کتابخانه گردشگری ملی بود. از قبل که بعنوان نویسنده تصمیم گرفته بودم کتابی چاپ نکنم و به نوشتن با خودکار بسنده کنم و با این یک بار مراجعه هم نتیجه گرفتم که دیگر برای رفتن به کتابخانه عمومی سمت بزرگترین و پررونقترین کتابخانه کشور و بلکه منطقه خاورمیانه نروم، چون کارت من شهرستانی که صادر میشود مهری میخورد که نشان میدهد من با تهرانی فرق دارم و بسیاری از تسهیلات و امکانات رایگانی که به یک تهرانی میدن به یک شهرستانی¹ نمیدن!

امروز، حتی مانده ام که پکن آیا میشود رفت و ماندگار شد یا نه! استرالیا که اون زنه رفته بود چطور!

در راه برگشت به شهر بزرگ مشهد با خانواده ای همسفر شدم که دخترشان میخواست از شوهرش طلاق غیابی بگیرد. مادر دختر میگفت مرد خانه در سن چهل سالگی به دنبال زیبایی اندام رفته و با وجود دو برادر معتاد و پدر دو دختر دم بخت نه سال است که خانه و زندگی را رها کرده و حتی خرجی حواله نمیکنه!

مرد هم مردان قدیم! عجب روزگاری شده است. جستجو کردم این روزها رویای زیبایی اندام به سن کودکی هم رفته. حتی مردها برای داشتن سیکس پک جراحی میکنن! زنها هم که باید برزیلی شده و چیز گنده ای شون!

ما که در دو سال کرونا یکسره اسم برزیل را در صدر پر بیمارترینهای دنیا میدیدیم، زمانی باید با فوتبال و لباس زرد و آبی بازیکنهایش آن را میشناختیم و حال با زن های زیبای اندام و تبلیغات گسترده لباسهایی که تنشان میکنن!

این را به مرد بیخیال زندگیم گفتم و او هم از خداخواسته پی خواننده معروف رو گرفت که مربی زیبایی اندام چنین و چنان داشته. معشوقه اش هم که اخیرا ازش طلاق گرفته معتاد بوده و قرص میخورده! خوش بحالش که تاحالا با سه چهار تا بازیکن بزرگ و معروف گشته و جمع کرده و خورده برده و از اون طرف هم رفته ترکیه و زودی طلاق گرفته برگشته!

البته، میگن این ها تیم مدیریت شهرت دارن. میان مثل ماها ازدواج میکنن و طلاق میگیرن تا شهرت پیدا کنن! داستان زندگی اینها با ما آدمهای عادی زمین تا آسمون فرق داره!

___________________

1- شهرستان، اگر شهر بزرگ مشهد را شهرستان در نظر بگیریم

چه کنم چی کار کنم

ها آلیسوم، کجا رفته بودی تو؟

بگمم خیلی جاها. اول اینکه رفتم بانک تا حق امضام رو درست کنم. بانک هم بانک ملی بود و اون شعبه ای که توش مادرم برایم حساب باز کرده بود رو ادغام کرده بودن با یک شعبه دیگه. انقدر خیلی وقت پیش ها بوده که من بچه بودم این حسابو برام باز کرده بوده.

از مادرم از بچگی چیزهای زیادی یادمه. مثلا اینکه وقتی بچه های بزرگ فامیل با پلاستیک کوچیک شاهدونه به دست میومدن خونه مون و به من هم تعارف میکردن، مادرم رشته های آش رو خودش درست میکرد. او آلو هم خشک میکرد. از آن زمان تاکنون بسته های رشته آشی بسیاری دم دست شده و این درست کردن رشته آش هم خیلی زمانبر بود. برای همین این یک قلم کار رو مادرم دیگه انجام نمیده ، ولی هنوز که هنوزه سینی های آلو خشک مادرم در اوج گرمای تابستان در حال آفتاب گرفتن هستند. این عکسشونه:

آن زمان همسایه ها کارهای مشابه آلوخشک کردن و کشک درست کردن را زیاد انجام میدادند. مادرم هنر و برنامه خاصی در آلو خشک درست کردن داشت و وقتی سینی آلوها را بالای لبه کج دیوار میگذاشت دست هیچ بنی بشری بهشون نمیرسید تا بخشی از خورش آلو بشوند. ولی همسایه کناریمان چون دیوار بلند با همسایه نداشت و همسایه کناریش در تو رفتگی واقع میشد، دست ما به کشک های نرم و خوشمزه اش میرسید و سر فرصت ، فقط وقتی که کمی مانده بود تا خشک شوند سراغشان میرفتیم و به آنها ناخنک میزدیم!

از آنجا که کشکها مرتب و منظم در سینی چیده شده بودند هر یک دانه که برمیداشتیم جایش معلوم میشد.

دختر همان همسایه اسمش بهاره بود و او را هم یادم است که گاهی ناغافل از پشت می آمد و موهای سرم را میکشید! او آنقدر میکشید تا من جیغ زده و گریه ام بیوفتد! شاید به خاطر این بود که مادرش ما را در حین ناخنک زدن دیده بوده و او را مامور این کار کرده بود. نه مادرش و نه خودش هیچ گاه دلیل مو کشیدن ها را نگفتن¹

تقریبا هر برنامه ای که برای بهتر کردن زندگیم می ریزم به دلیل مشکلاتی که بعدا پیش میاد لغو میشه! یه وقت هایی هم برنامه و ایده های خوبی به ذهنم میرسه ولی طبق معمول همسر همکاری نمیکنه! با این وجود این آخریه یه اتفاق خوب برای ماهان افتاد. داشتیم با ماهان از همان جایی که در جهاد دانشگاهی برای کرونا واکسن زده بودیم رد میشدیم که نگهبان جلوی ما رو گرفت. گفتم انقدر رفت و آمد ماها بعد از کشف جهاددانشگاهی با واکسن کرونا در آن منطقه زیاد شده که جلومون رو گرفته! خوشحال شدم که گفت برای پسرتون رژیم گرفتین!؟ گفتم نه

گفت برو از اون سمت تا برایش رژیم بنویسن!

خیلی خوشحال شدم. من انقدر سر به هوام که اصلا پاک این بچه تو سن رشد رو فراموش کرده بودم. البته، برایش برنامه داشتم که مثلا روزی یک قرص آهن بهش بدمو هورمون رشد تزریقش کنم ، ولی انقدر این باباش اخ و اوخ کرد که رژیم نویسی رو براش گذاشتم کنار. حالا خوشحالم که یکی دیگه داره براش این رژیم رو مینویسه ، بلکه باباش راضی شه همکاری کنه. اون اگه همکاری نکنه من از کجا بیارم خرج این بچه کنم؟

__________________________

1- کشک خوردن ها را خوب یادم است، ولی اینکه بالاخره برای این یک مورد رد مظالم داده ام را یادم نیست.