ارتباطات نوین روستاهای ما

داشتم از خیابان های وسط شهر که بافت قدیمی و زیبای خود را حفظ کرده بودند به سمت خانه میرفتم. از در چند خانه که رد شدم چند نفری کتاب هایشان را جلوی در گذاشتند تا بازیافتی آنها را ببرد. وسط شهر رسم هست زمستان که شروع میشود تا خود عید نوروز نگاه میکنند و آنچه که بنظر کهنه شده را بیرون میگذارند. اخیرا در اولویت این رسم، مخصوصا در شهر، دور انداختن هر چیزی است که رنگ و رویش رفته باشد. جمع کردن کتابها و بازیافتی ها برای یک عده پولساز شده است.

چه کتابهای خوبی بودند. حداقل ارزش یک بار خواندن را داشتند و قطور بودند. من هم آنها را نخوانده بودم. کتاب معماری گوتیک، کتابهای با جلد سفیدی که گویی همگی از یک کتابخانه بودند و من که از در خانه ها رد میشدم میدیدم که آدم های مختلفی صاحب آنها هستند. در مسیرم یک ایستگاه دریافت کتاب بازیافتی هم دیدم. به اینها میگویند ایستگاه جمع آوری ضایعات کاغذی و من درست نمیدانم که بعد از جمع آوری چه سر آنها می آید.

این ها رو که دیدم، فوری یک کیسه پارچه ای برداشتم و یکی یکی کتابها را برداشتم. آنها را میخواستم در مجموعه خودم جمع آوری کنم. زیاد که شدند، نزدیک پارک بودم.

یک سر برگشتم و دیدم کتاب ها نیستند. نگاه کردم یک مجموعه کانکسی که چند طبقه به نظر میرسید، آنجا هست و پر از کتاب است. یک خانواده سه نفره که شامل زن و شوهر و دختر بزرگ آنها میشد هم آنجا بود. یک چند نفری هم داشتند به این خانواده کتاب های دست دوم را میفروختند: کتابهای ادبی، هنری، تاریخی، جزوه، شعر، داستان و هر چه سالم تر و چاپ قدیمی تر. یک جور مرکز سمساری و جمع آوری کتاب بود. یک یهودی با یک کتاب جلو آمد و گفت که با هوشیاری توانسته کتابی را جور کند و حالا 50 تا میفروشدش.

شک کردم که کتابهای من را اینها برداشته باشند. رفتم جلو و مشخصات کتاب ها را دادم. سفید بودند و میتوانستم آنها را پیدا کنم. آن خانواده هم اجازه دادند بین کتاب ها بگردم؛ آنجا مخزن کتاب بود؛ کتابهایی که برخی جیبی و کم قطر بودند و مال 40-50 سال پیش بودند، ولی کتابهای من آنجا نبودند.

بهم پیشنهاد دادند که داخل را هم بگردم. داخل که رفتیم نگاه کردم اینها یک کانکس دو طبقه بزرگ و از این کانکس های پیش ساخته دارند که در طرح مسکن شهر برای وفق دادن خودش با بی خانمانی کنار پارک تعبیه شده است. آدمهای زرنگی هم بودند؛ یعنی هم محل کسبشان آنجا بود و هم خانوادگی زندگی میکردن. همانجا فیلم تولیدی اینها را که در تلویزیون پخش میشد را دیدم. صاحب کانکس و دوستش خودشان را در فیلم نشان هم میدادند که چطور با زرنگی از صحنه ساخت ساختمان فیلم تهیه کرده اند و آن را فروخته اند. در فیلم دو نفری با دست و ابزارهای ساده مشغول دیوار کشی داخل ساختمان بودند. با دست داشتند سیمان به دیوار میزدند. از این طرف هم مشغول جمع آوری کتابهای دست دوم برای فروش بودند و بدون اینکه پول اجاره بدهند داشتند پول در می آوردند.

صدای سگ ها از آنطرف کانکس که در بازی داشت آمد. همانموقع حدس زدم سگها الآن وارد کانکس میشوند. چند تا سگ بزرگ سیاه و قهوه ای جلوی در پشتی کانکس بودند، و آن را بستند که سگ ها وارد نشوند.

من هنوز کتابهای خودم را بین کتابهای اینها که ممکن بود قاطی شده باشند پیدا نکرده بودم. از همانطرف سگ ها، از زیر پرده پنجره کانکس نگاه کردم دیدم ماشین آورده اند و دارند کتابها را بار میزنند.

شک کردم که کتابهایم الآن آنجا باشند. بدو رفتم سراغ ماشین که تا آنجا که میشد بار زده بود. دیگر مطمئن شده بودم که آنها کتابهای من را پنهان کرده بودند و حالا هم لای تمام کتابهای دیگر داشتند بارشان میزدن که ببرندشان.

همان جا زن صاحب کانکس فهمید و آمد که مانع من بشود. همین قدر که چهار تا کتابی که مشخصات آنها را داده بودم پیدا میکردم کافی بود تا به خودم برگردند. سمت بار ماشین که رفتم، زن شروع کرد به سروصدا که بهش استرس وارد شده است و بی اختیاری ادرار دارد.

آن روز دو سه تایی از کتاب هایم را بین بارهای ماشین آنها پیدا کردم و با کلی زحمت به سمت خانه برگشتم که دیگر وسط شهر نبود.

با این تجربه، به فکر فرو رفتم. هر چه بود، تلاش آن خانواده برای صاحب خانه شدن بود و مشکل از آنجایی شروع شد که برای امکانات بیشتر ما به وسط شهر مراجعه کرده بودیم. راه حلی به نظرم رسید. گفتم اگر برای بهبود زیرساخت های جای خانه مطلب بنویسم و درخواست بدهم، شاید بیشتر رسیدگی کنند و این همه زحمت و بگیر و ببر برای ما وسط شهری که صاحب خانه ای در آن نیستیم نشویم.

یک کاغذ چند صفحه ای گفتم و در کافی نت تایپ کردیم. یادداشت من شامل سه بخش میشد و هر سه به یک موضوع اشاره میکردند. هر بخش کاغذ رونوشتی بود از درخواست من برای بهبود امکانات شاهنامه شهر توس و روستاهای اطراف آن شامل کاظم آباد و شمس آباد و کلاته برفی، تا به دست مسئول مربوطه برسد.

درخواست من برای روستاهای اطراف هم همینطور بود. روستاهای کم جمعیتی مثل سهل الدین و عباس آباد و سعدآباد که در مسیر بالاتر کشفرود به سمت قوچان بودند هم باید همین درخواست را میکردند. من نمیتوانستم دنبال دهیاری های روستاها راه بیوفتم و یکی یکی از این رونوشت ها به آنها بدهم. به یکی از زنهای روستا یک کپی از آن درخواست ها را دادم. به او گفتم اگر درخواست زیرساخت بدهی حتما به آن رسیدگی میکنند. زن هم همان درخواست را برد آنطرف خیابان که روی پرچمی سفید عکس امین روستا را زده بودند. او کاغذ را به عکس نشان داد و با امین روستا مشغول صحبت شد. به نظر میرسید روستایی ها توانسته اند مسیر ارتباطاتی جدید و مدرن تری نسبت به ماها شکل دهند که امنیتش هم بیشتر بود. چون بکر و خاص و تصویری بود کاملا به روزتر از ما به نظر میرسید و امکان شنود و نفوذ دشمن هم در آن کمتر بود.

_________________

I was walking home through the streets of the city center that had preserved their old and beautiful texture. As I passed by several houses, several people left their books in front of the door for the recycling center to take them away. There is a tradition in the city center that when winter begins, they look until Nowruz itself and throw out anything that seems old. Recently, the priority of this tradition, especially in the city, is to throw away anything that has lost its color and texture. Collecting books and recycling has become a money-maker for some people.
What good books they were. They were worth reading at least once and they were thick. I had not read them either. The book Gothic Architecture, books with white covers that seemed to all be from a library and as I passed by the doors of the houses, I saw that different people owned them. On my way, I also saw a recycling center. They are called waste paper collection centers and I don't really know what happens to them after they are collected.
When I saw these, I immediately took a cloth bag and picked up the books one by one. I wanted to collect them in my collection. When they became too many, I was near the park.
I turned around and saw that the books were gone. I looked and saw that there was a multi-story apartment complex there, full of books. A family of three, consisting of a husband and wife and their eldest daughter, was also there. A few people were also selling second-hand books to this family: literary, art, historical books, pamphlets, poetry, stories, and whatever was in good condition and older editions. It was a kind of book brokerage and collection center. A Jew came forward with a book and said that he had managed to sort out a book with his own intelligence and that he was now selling it 50 cents.
I suspected that they had taken my books. I went forward and gave them the specifications of the books. They were white and I could find them. The family also let me look through the books; there was a book depository there; Books, some of which were pocket-sized and small in diameter and dated 40-50 years ago, but my books weren't there.
They suggested I look inside. When we went inside, I looked and saw that they had a large two-story building, one of those prefabricated buildings that was included in the city's housing plan to accommodate the homeless next to the park. They were smart people; that is, they had both a business there and a family living there. I saw a film they had produced that was broadcast on television. The owner of the building and his friend showed themselves in the film, showing how they had cleverly filmed the construction of the building and sold it. In the film, two people were painting the inside of the building with their hands and simple tools. They were applying cement to the walls with their hands. On the other side, they were collecting second-hand books to sell and were making money without paying rent.
The sound of dogs came from the other side of the building where they were playing. At that moment, I guessed that the dogs were entering the building now. There were a few big black and brown dogs in front of the back door of the building, and they closed it so that the dogs wouldn't get in.
I still hadn't found my books among the books that might have been mixed in. From the dogs' side, I looked through the curtain of the building's window and saw that they had brought a car and were loading the books.
I doubted that my books were there now. I ran to the car, which was loaded as much as it could. I was sure that they had hidden my books and were now loading them among all the other books to take them away.
The woman who owned the building understood right away and came to stop me. As soon as I found the four books that I had given her, it was enough for them to come back to me. When I went to the car's load, the woman started making noises that she was stressed and had urinary incontinence.
That day I found two or three of my books among the loads of their car and with great difficulty I returned home, which was no longer in the middle of the city.
With this experience, I thought about it. Whatever it was, the family was trying to own a house, and the problem started when we had gone to the city center for more facilities. I thought of a solution. I said that if I wrote a letter and applied for improving the infrastructure of the house, maybe they would take more care and we wouldn’t have to go through all this trouble and hassle in the middle of a city where we don’t own a house.
I wrote a multi-page paper and we typed it in an internet cafe. My note consisted of three sections, and all three referred to the same topic. Each section of the paper was a copy of my request to improve the facilities of Shahnameh city of Toos and its surrounding villages, including Kazemabad, Shamsabad, and Kalateh Barfi, so that it would reach the relevant person in charge.
My request was the same for the surrounding villages. The sparsely populated villages like Sahluddin, Abbasabad, and Saadabad, which were on the higher route of Kashafrud towards Quchan, also had to make the same request. I couldn’t find my way to the village heads and give them these copies one by one. I gave a copy of those requests to one of the village women. I told her that if you make a request for infrastructure, they will definitely consider it. The woman took the same request to the other side of the street, where a white flag had been placed with the village chief's photo. She pointed the paper at the photo and started talking to the village chief. It seemed that the villagers had managed to form a new and more modern communication route than ours, which was also more secure. Because it was pristine, special, and visual, it seemed completely more up-to-date than ours, and there was less possibility of the enemy eavesdropping and infiltrating it.