مشتکن ایرانی

 نشسته بودم ساحل‌های دریاها رو نگاه می‌کردم. گفتم که شرکتم دریایی هست، یه طوری زندگی کنم انگار همیشه کنار دریا بودم.

 با وجود اینکه ما پدربزرگ جونمون رو از کنار رودخونه و اون زیرزمینی که همیشه آب می‌گرفت بردیم قبرستون و یه جای شنی، ولی همیشه میگم باید فکرمون دریایی بسازه.
نزدیک‌ترین خاطراتم هم از دریا همین آبگرفتگی زیرزمین خانه پدربزرگ جونمون بود. با وجود دریا کلی باید مسیر طی می‌کردیم. رفتیم و رفتیم تا دور از درخت و طبیعت زیادی برای او در کنار ختم  بگیریم.
یادمه سالها پیش بود که پدرم هم گریه نمی‌کرد. هنوز قورباغه‌ها کله‌شون پیدا می‌شد و آبزیادی با وجود قورباغه‌ها معنی پیدا می‌کرد.
همزمان خاطراتم از کنار کارون را با دیدن تفاوت‌های زندگی طبقاتی امروز مقایسه میکردم. رسیدم به عروسی کنار رود بهمن شیر جای چوئبده آبادان.
دریا با رودی که بهش سرازیر می‌شد تلاقی پیدا کرده بود و جای دهانه رود بندر امام خمینی و بندر ماهشهر بود. اینقدر اون دهانه بزرگ بود که کشتی‌ها می‌تونستن آنجا پهلو بگیرن. همون جام شغل بعضی از آبادانیا مخصوصاً در چند دهه قدیم کشتی سازی بود
تو همون نقطه‌ها بودم که « قبر ناخدا» رو دیدم. قبر ناخدا یک جای گردشگری ثبت شده تو همون محل طلاقی رود و دریا هست.  منو یاد خاطراتم از بازگویی قصه‌های مادرم می‌نداخت. بچه که بودیم همیشه ماجرای ناخداهایی رو تعریف می‌کرد و ملوان‌هایی که نهنگ و کوسه یک پاشونو خورده بود. کلمه قبر ناخدا من رو ناخودآگاه برد سمت اون خاطرات و داستان‌هایی که از مردم کنار رود و آبزیادی همیشه تعریف می‌کردند.
کناره سبز کارون چیزی نبود که چندین بار که ببینمش من رو یاد اون خاطرات بندازه ولی این کلمه منو یاد اون خاطرات انداخت.
همینطور ساحل دریایی کشور رو با دقت گذروندم و از بوشهر رسیدم به بندر چارک و جزیره کیش. کنار هر کدوم از این بندرها یک باریکه ای درآورده بودند که محل پهلو گرفتن کشتی‌ها بود.
قبلا جزیره کیش هم یک بار رفته بودم. این بار برای بررسی بیشتر و یک نگاه انداختن آنجا را روی نقشه نگاه کردم. برام جالب بود که رستوران آمریکایی با کوکاکولا داشت. من گردشگری زیاد می‌کنم. چند جای دیگه که بودم رستوران چینی و ژاپنی در رقابت با هم داشتن، ولی اینجا رقابت بین رستوران آمریکایی و ایرانی بود.
عدم تنوع رقابت رستوران‌ها در مکانی که اسمش منطقه آزاده کیش هست من رو به این سوال انداخت که چه بسا این منطقه در دریا فقط دو کشور هستند: ایران و آمریکا.
ساحل جنوبی کشور رو با گذر از تنگه هرمز گذروندم تا رسیدم به خلیج چابهار. جریان‌های آبی پررنگ نشون میداد که اینجا دیگه مواج میشه. کنار ساحل موج های روی هم افتاده را حتی با کف دریا می‌دیدی که می‌شد بگیم این‌ها موج‌های اقیانوسی‌اند. یک آب شیرین کن هم بعد از یک باریکه‌ای گذاشته بودند که اون می‌شد آب شیرین کن چابهار.
یک دریاچه مانندی هم اون بالا نمکین شده بود که مشخص بود زمانی دریاچه بزرگ کشور بوده که خشک شده.
بلافاصله با رد کردن مرز پاکستان و بندر گواتر که در دو نقطه ایران و پاکستان تقسیم شده جیوآنی رو می‌بینی که انگار اونجا پایگاه رسمی اروپا دقیقا علت بر خشکی ایرانه.
 با وجود ساحل زیبای با امکانات موج سواری گفتم خداحافظ. من قصد سر زدن به ایرانشهر و چابهار و غیره ندارم که هر سری یک تروریستی می‌شه.
ما خودمون از کناره رود کارون که هرگز ندیدیم اگوهاش درست بشه و اون موش‌های گنده با ماهواره دیده نشن اومدیم این طرف کنار یک رود خشک شده. بعد اون وقت سواحل با امکانات موج سواری چابهار ما رو وسوسه کنه که بریم اونجا زندگی کنیم یا حتی تفریح کنیم.
دریایی هستیم ولی رودهای خشک رو دوست داریم.
داشتم اینا رو می‌گفتم که به فکرم رسید اگر اون منطقه آب‌های اقیانوسی داره پس ما باید بگیم جزیره ژاپن که دقیقاً بین آب‌های اقیانوسی هست چطوری تونسته با طبیعت بسازه.
نگاه کردم سواحل این کشور موج شکن داره. حتی خوندم که نوشته بود اونجا که سونامی اومده دیواری بلند کردند به اندازه دیوارهایی که اسرائیل دور فلسطینی‌ها برای خودش میزنه.
 کاملاً مشخصه که این دیوار در برخی نقاط گذاشته شده و قصد ندارند گردشگریشون رو با دیوارهای بتونی خشک کنند.
گفتم موج شکن ایرانی‌ها کجاست؟ نگاه کردم آن قسمت که یه باریکه‌ای خطی در آب میاره کشتی‌ها پهلو بگیرن، ایران همونجا رو یک موج شکن می‌زنه که آب اون باریکه رو نبره:

قصدی برای موج شکنی برای ساحل جنوبی ندارند. حتی مطالعه کردم وقتی که تالاب انزلی در دریای خزر موج شکن قدیمی داشته نگران تخریب هنگام لایروبی تالاب انزلی میشوند.

حتی اشاره کرده بودند به ژاپن که این اومده برای ایرانیا برای مدت مدیدی موج شکن (بخوانید مشتکن) بسازه، ولی چون سیاست ژاپن روابط دیگه‌ای با دولت‌های سیاست زده ما برقرار کرده بوده این ژاپنی ها کار را زمین گذاشته و کاری پیش نبرده اند.
خلاصه اینکه ما رودهای خشک شده رو خیلی دوست داریم. قصد حضور کنار سواحل نداریم اگر پدربزرگمون و اجدادمون اشتباه کردن کنار رود بودن یه فکری حالا براشون می‌کنیم.

________________

Iranian boxer

I was sitting looking at the shores of the sea. I said that my company is a sea, I should live as if I were always by the sea.
Even though we took our grandfather from the river and the basement that always filled with water to the cemetery and a sandy place, I always say that we should think of building a sea.
My closest memories of the sea were the flooding of the basement of our grandfather's house. Despite the sea, we had to walk a long way. We went and went to find a place far from trees and lots of nature for him to be buried next to.
I remember years ago when my father didn't cry either. Frogs still had their heads visible and a lot of water made sense with the presence of frogs.
At the same time, I was comparing my memories of Karun with seeing the differences in class life today. I arrived at a wedding by the Bahman Shir River in the Choebadeh area of ​​Abadan.
The sea had met the river that flowed into it, and the place where the mouth of the river was Bandar Imam Khomeini and Bandar Mahshahr. The mouth was so large that ships could dock there. That was the job of some of the inhabitants, especially in the past few decades, shipbuilding.
I was in the same spots when I saw the "Captain's Grave". The Captain's Grave is a registered tourist spot at the same place where the river and the sea meet. It reminded me of my memories of my mother telling stories. When we were children, she always told stories of captains and sailors who had their legs eaten by whales and sharks. The word "Captain's Grave" unconsciously took me to those memories and stories that people always told about the river and the water.
The green bank of the Karun was not something that reminded me of those memories no matter how many times I saw it, but this word reminded me of those memories.
I also carefully crossed the country's coastline and reached the port of Charak and the island of Kish from Bushehr. They had built a strip next to each of these ports where ships docked.
I had been to Kish Island once before. This time, to investigate further and take a look, I looked at the map. I was interested in the fact that it had an American restaurant with Coca-Cola. I travel a lot. In a few other places I have been, Chinese and Japanese restaurants competed with each other, but here the competition was between American and Iranian restaurants.
The lack of diversity in the competition of restaurants in a place called the Kish Free Zone made me wonder if perhaps this area in the sea is just two countries: Iran and the United States.
I crossed the southern coast of the country, passing through the Strait of Hormuz, until I reached Chabahar Bay. The deep blue currents showed that it was getting rough here. Along the coast, you could see the waves overlapping each other, even with the seabed, so you could tell that these were ocean waves. They had also built a desalination plant after a strip, which would become the Chabahar desalination plant.
There was also a salt-like lake up there, which was clearly once a large lake in the country that had dried up.
Immediately after crossing the Pakistani border and the port of Gwadar, which is divided between Iran and Pakistan, you see Giwani, which seems to be the official European base there, exactly because of the land on Iran.
Despite the beautiful beach with surfing facilities, I said goodbye. I have no intention of visiting Iranshahr and Chabahar, etc., where every time a terrorist starts.
We ourselves came from the banks of the Karun River, which we have never seen its banks grow and those big rats are not seen by satellite, to this side next to a dried-up river. Then the beaches with surfing facilities in Chabahar tempted us to go live there or even have fun.
We are from the sea, but we like dry rivers.
I was saying this when I thought, if that area has ocean waters, then how could we say that the island of Japan, which is right between ocean waters, be built with nature?
I looked at the coasts of this country, they have breakwaters. I even read that it was written that where the tsunami came, they built a wall as big as the walls that Israel is building around the Palestinians.
It is quite clear that this wall was built in some places and they do not intend to dry up their tourism with concrete walls.
I said, where are the Iranian breakwaters? I looked at the part where a linear strip of water is brought in for ships to dock, Iran is building a breakwater there so that the water does not wash away that strip:
They have no intention of building a breakwater for the southern coast. I even read that when the Anzali Lagoon in the Caspian Sea had an old breakwater, they were worried about it being destroyed when the Anzali Lagoon was dredged.
They had even mentioned that Japan had come to build a breakwater (read: a fist) for Iranians for a long time, but because Japan's policy had established other relations with our politically motivated governments, the Japanese have abandoned the project and have not done anything.
In short, we love dried rivers very much. We don't intend to be near the shores. If our grandfathers and ancestors made a mistake by being near the river, we'll think about them now.